Norwegia

Klimat Norwegii jest znacznie bardziej umiarkowany niż to ma zazwyczaj miejsce na tej szerokości geograficznej. Wiąże się to z Prądem Północnoatlantyckim, którego przedłużeniem jest Prąd Norweski. Prądy te podnoszą temperaturę oraz przynoszą łagodne powietrze, które przemieszczając się wzdłuż wybrzeża trafiają do Arktyki. Średnia temperatura stycznia w Brønnøysund wynosi blisko o 15 °C więcej niż średnia stycznia w Nome na Alasce, chociaż obie miejscowości leżą na tej samej szerokości geograficznej. W lipcu różnica ta maleje do 3 °C. Opady Część regionu Vestlandet oraz południowa część regionu Nordland należy do najwilgotniejszych w całej Europie. W miejscowości Brekke, w okręgu Sogn og Fjordane, roczna wysokość opadów wynosi 3575 mm, w górach i na wybrzeżu może nawet przekroczyć 5000 mm. W Lurøy, blisko koła podbiegunowego, średnia wysokość opadów wynosi 2935 mm. Na wybrzeżu opady są najsilniejsze na jesieni i wczesną zimą, natomiast najsuchszym czasem jest okres od kwietnia do czerwca. Części fiordów położone w głębi lądu otrzymują mniej opadów. Roczna wysokość opadów w Lærdal wynosi 491 mm, w Levanger 750 mm i 300 mm w Skibotn w Lyngenfjordzie. Skibotn jest też rekordzistą Norwegii pod względem pogodnych dni. Tereny położone na wschód od gór, w tym Oslo, posiadają klimat bardziej kontynentalny, z mniejszą ilością opadów i zazwyczaj cieplejszymi latami. Opady najsilniejsze są w lecie i późną jesienią, a wiosna i zima są najsuchszymi porami. Doliny otoczone przez góry są przeważnie suchsze niż otaczające je tereny. Wnętrze Finnmarku otrzymuje rocznie mniej niż 400 mm opadów rocznie. Tereny niedaleko stolicy Svalbardu mają najniższą średnią roczną opadów wynoszącą zaledwie 190 mm. Skjåk posiada najniższą średnią roczną na kontynencie – 278 mm. Najniższą sumę opadów w kontynentalnej części kraju zanotowano w Hjerkinn, w Dovre – 64 mm. Średnia miesięczna wysokość opadów waha się od 5 mm w kwietniu w Skjak do 454 mm we wrześniu w Brekke. W strefie przybrzeżnej od Lindesnes do Vardø suma dni z opadami wynosi około 200 dni, jednakże są to z reguły opady dość słabe. Średnia ilość dni w roku z opadami przekraczającymi 3 mm wynosi 77 w Blindern/Oslo, 96 w Kjevik/Kristiansand, 158 w Florida/Bergen, 93 w Varnes/Trondheim oraz 109 w Tromsø. Temperatura Wzdłuż wybrzeża zimy są znacznie łagodniejsze niż w głębi lądu. Różnica temperatur między najcieplejszym a najzimniejszym miesiącem wynosi jedynie 11-15 °C. W Herøy amplituda wynosi 10 °C przy najniższej temperaturze równej 2,7 °C. Amplituda w głębi lądu jest większa, dochodzi nawet do 30 °C w Karasjok. Najchłodniejsze zimy występują w Finnmarksvidda na północy, jednak także na południu zdarzają się bardzo niskie temperatury, np. w Røros zanotowano -50 °C, a w Tynset średnia temperatura stycznia wynosi -13 °C. Doliny w głębi lądu są długo pokryte śniegiem. W Sigdal średnia temperatura lutego wynosi -7 °C. Z powodu inwersji temperatury dno doliny często jest zimniejsze niż zbocza, które ją otaczają Południowe wyspy w archipelagu Lofotów są najbardziej na północ wysuniętym obszarem, gdzie wszystkie zimowe miesiące mają średnią temperaturę powyżej 0 °C. Wiosna jest okresem, gdy kontrast temperatur między północą a południem kraju jest największy. Także na wiosnę różnice między temperaturą za dnia i w nocy są największe. Doliny w głębi lądu oraz części fiordów są mniej wietrzne i charakteryzują się cieplejszymi latami. Niziny w Oslofjordzie są najcieplejsze w lipcu, średnia dobowa temperatura wynosi tu 17 °C, ale nawet w położonej na północy Alcie (70°N) średnia temperatura lipca wynosi 13,5 °C, dzięki czemu w zachodnich fiordach popularnym widokiem są sady owocowe. W głębi lądu najcieplej jest w środku lipca, a na wybrzeżach w połowie sierpnia. Wilgotność w lecie jest niska. Prąd północnoatlantycki rozdziela się w Morzu Norweskim. Jedna część trafia do Morza Barentsa na wschodzie, a druga dociera do wybrzeża Spitsbergenu i wpływa na klimat polarny, między innymi powodując niezamarzanie wód przybrzeżnych, co jest rzadkością w Arktyce. Wschodnie wybrzeża Svalbardu były zamarznięte przez większość roku, jednakże ostatnie ocieplenia klimatu skróciły ten okres. Średnia miesięczna temperatura waha się od −17,1 °C w styczniu w Karasjok (129 m n.p.m.) do 17,3 °C w lipcu w Oslo-Studenterlunden (15 m n.p.m.). Najwyższa średnia roczna temperatura wynosi 7,7 °C w Skudeneshavn, a najniższa −3,1 °C w Sihcajarvi (pomijając wyższe góry i Svalbard); to daje różnicę 10,8 °C między tymi miejscowościami. Taka sama różnica występuje między Skudeneshavn a Atenami. Najwyższą temperaturą w Norwegii było 35,6 °C w Nesbyen. Najniższą temperaturę zanotowano w Karasjok, gdzie termometry wskazały −51,4 °C. Najcieplejszym miesiącem w historii był lipiec 1901 r. w Oslo, średnia dobowa temperatura wyniosła 22,7 °C, a najzimniejszym luty 1966 r. w Karasjok, kiedy średnia dobowa temperatura wyniosła −27,1 °C. Południowo-zachodnie wiatry oraz zjawisko fenu podnoszą temperaturę w wąskich fiordach. W Tafjordzie zanotowano temperaturę 17,9 °C w styczniu, a w Sunndal 18,9 °C w lutym. Minimalna średnia dobowa temperatura w styczniu wynosi −6,8 °C w Oslo, −4,8 °C w Kristiansand, −0,4 °C w Bergen oraz −6,5 °C w Trondheim i Tromsø. Maksymalna średnia dobowa temperatura w lipcu wynosi 21,5 °C w Oslo, 20,1 °C w Kristiansand, 17,6 °C w Bergen, 18,4 °C w Trondheim oraz 15,3 °C w Tromsø. W porównaniu z wybrzeżem tereny w głębi lądu cechują się większą dobową różnicą temperatur, szczególnie na wiosnę i w lecie. W lipcu średnia dobowa temperatura w Lærdal wynosi 20,1 °C, a w Karasjok 17,8 °C. Jest to około 3 °C więcej niż na wybrzeżu na tej samej szerokości geograficznej. (Wikipedia)